Uit onderzoek blijkt dat één op de drie jonge artsen in haar of zijn werk te maken krijgt met verbale agressie, pesten en seksuele intimidatie. In ruim een kwart van de gevallen door eigen collega's of leidinggevenden. En dat is al jaren zo. "Je eerste reactie is 'ik zeg maar niks, het hoort er vast bij'", zegt Tessel Korver, kinderarts in opleiding en bestuurslid van De Jonge Dokter. En dat moet anders, vindt ze.
'Met buikpijn terug naar het ziekenhuis'
Korver vertelt dat ze inmiddels op een fijne plek werkt. "Daar ben ik echt actief op zoek naar gegaan." Want de kinderarts in opleiding heeft in het verleden zelf ook vervelend gedrag meegemaakt op de werkvloer. Ze vertelt over een moment tijdens haar coschappen, toen ze meekeek bij een operatie. "Ik mocht de wond hechten, iets wat ik nog nooit bij een mens had gedaan. Degene die supervisor was zei 'Ik ga alvast koffiedrinken', en wilde weglopen."
Korver vertelt dat ze in eerste instantie dacht 'oh dit moet ik dus alleen kunnen? ik zeg maar niks'. "Maar toen dacht ik: nee, dat is heel raar want ik heb dit nog nooit gedaan, we moeten het samen doen." Ze vertelt dat ze de moed verzamelde en hulp vroeg aan haar supervisor. "Allereerst die blik in de ogen en vervolgens het gezucht en gesteun waarmee hij terugkwam. En toen zei hij: 'als je dat niet kan, dan doe ik het zelf wel'. Ik heb er nooit wat van durven zeggen."
"Ik dacht vooral: hé, maar ik ben hier toch om te leren? Hoe leer ik het dan?", vervolgt Korver. "Met buikpijn ging ik de volgende dag weer terug naar het ziekenhuis."
Verbaal en seksueel grensoverschrijdend gedrag
Het grensoverschrijdende gedrag komt voor in de vorm van verbaal grensoverschrijdend gedrag, maar ook in de vorm van seksueel grensoverschrijdend gedrag, vertelt de kinderarts in opleiding. Korver noemt een onderzoek van drie jaar geleden onder 700 jonge dokters. "Daarvan heeft 10%, dat zijn gewoon zéventig mensen, wel eens seksueel misbruik of seksueel grensoverschrijdend gedrag meegemaakt, door een collega. Dat zijn opmerkingen, maar ook aanrakingen en in enkele gevallen gaat het nog verder."
"Ik denk dat het gelukkig steeds minder zo is, maar de eerste reactie is 'ik zeg maar niks, het hoort er vast bij'", zegt Korver. Dat komt deels door afhankelijkheid, denkt ze. "Want ja, je bent in opleiding en wil straks een werkplek hebben, of je bent in opleiding en denkt 'als ik hier iets van zeg, zijn er voor mij tien, twintig, dertig anderen. Dat geeft druk."
Korver heeft ook vaak tegen zichzelf gezegd 'je moet tegen een stootje kunnen'. En kritiek moet ook kunnen worden geleverd, vindt ze. "Je bent er om te leren. Als er iets fout gaat en niemand zegt er iets van, dan leer je het ook verkeerd. Dat is al helemaal niet veilig. Dus je moet openstaan voor kritiek. Maar het gaat om de manier waarop. En dat wordt steeds duidelijker: dat de manier waarop belangrijk is."