"Ik dacht dat ik er als juf voor kon zorgen dat geen enkel kind gepest werd"

Als meisje van zes werd dominee Corry Nicolay uit Heerenveen al met de hardheid van de mens geconfronteerd. En met schuldgevoel. Dat kwam van haar zus Tiny. Het bepaalde veel in haar latere leven. Er was iets met haar twee jaar oudere zus Tiny: maar wat, dat wisten ze niet. Doordat ze anders was dan anderen werd ze erg gepest. Kleine Corry zag het gebeuren, maar was te bang. Ze was nog maar zes. Corry Nicolay werd geboren op 9 juni 1948 in Metslawier. Maar al snel verhuisde het gezin naar Leeuwarden, waar vader kandidaat-notaris werd. Ze woonden op de Archipelweg, op drie hoog in een kleine flat. Ze bleven daar niet lang, maar de vroegste herinneringen liggen er wel. Dat zijn mooie, maar vooral ook minder mooie beelden.

Corry's oudere zus Tiny was anders. Later bleek dat ze autistisch was en asperger had. Daardoor was het lastig om met haar om te gaan. Het was zwaar voor haar ouders, maar ook voor de kleine Corry. Op de lagere school werd Tiny erg gepest.

De zus van Corry Nicolay heeft daardoor een zwaar leven gehad. "Ze heeft veel angsten ontwikkeld. Angsten om gezien te worden of om aangevallen te worden. Ze heeft een moeilijk leven gehad." Het leven met haar zus drukte een stempel op het mensbeeld van de jonge Corry. Ze bedacht al heel jong dat ze juf wilde worden. "Ik dacht toen dat ik er als juf voor kon zorgen dat geen enkel kind gepest wordt." Verder had Corry Nicolay een mooie jeugd. Ze kreeg veel vrijheid. In het gezin waren wel spanningen vanwege Tiny, maar als ze buiten was, voelde ze zich vrij.

 

De familie verhuisde na een paar jaar naar de Potgieterstraat. Daar woonde ze de rest van haar jeugd. Vader werkte veel en moeder was behoorlijk vooruitstrevend. Ze mocht veel van haar.

Corry kon zich als jonge vrouw ontwikkelen, ging met vriendinnen op pad en was een vrolijk meisje. Ze was altijd blij dat ze niet zo was als haar zusje. School vond ze niet zoveel aan. Er werd gezegd dat ze niet kon leren en ze zocht de grenzen op. "Ik spiekte de hele boel bij elkaar. Het hoefde van mij niet zo allemaal. Ik was een beetje rebels." Haar doel om juf te worden werd wel gehaald. Na de MULO ging ze naar de 'kweekschool', dat nu de PABO is. Daar was ze helemaal op haar plek.

Maar het rebelse bleef er ook wel wat in. Zo zorgde ze ervoor dat meisjes ook in een lange broek op school mochten komen.

Ze heeft dat van haar moeder, zegt ze. Moeder was ouderling in de kerk, maar stond open voor van alles en was niet van de 'rechte lijnen'. Nicolay ging makkelijk door de opleiding heen en had al een baan voordat ze klaar was. Ze trof op de opleiding ook de liefde van haar leven. Bote kwam in het leven van Corry toen zij 18 was. Een militair die zich wilde laten omscholen tot docent. Corry ontmoette hem op school. Ze werden verliefd en verloofden zich. Corry was al snel klaar met haar studie en werkte in Boornbergum op een school. Ze ging daar in de kost. Het jonge stel mocht nog niet samenwonen, want ze waren nog niet getrouwd. Na vijf jaar trouwden ze en woonden ze samen in Groningen. Corry Nicolay kreeg een baan aangeboden in Groningen en werd de kostwinnaar, want Bote wilde nog graag doorstuderen aan de Sportacademie.

Corry reed nog even een paar weken heen en weer tussen Boornbergum en Groningen. Maar een week na haar trouwen kreeg ze een heel ernstig auto-ongeluk. Ze dacht dat ze dood zou gaan. De auto vloog in een sloot en zonk langzaam. De voorruit was volledig kapot geknapt en ze kreeg allemaal glas in haar gezicht en buik. Ernstig gewond, met een wang die loshing en een stuk van haar neus af, kwam ze eruit. De verwondingen werden zo goed mogelijk geopereerd, maar haar gezicht was beschadigd. Het zag er verschrikkelijk uit. Toch klom ze er langzamerhand weer bovenop. Corry zei tegen haar man Bote: misschien moeten we wel scheiden, ik zie er niet meer uit. Maar Bote werd daar boos om. "Je denkt toch niet dat ik van je houd vanwege je uiterlijk? Dat mag je nooit meer zeggen."

Corry kwam weer voor de klas te staan. De kinderen gingen er goed mee om, na de eerste schrik. "Ze kropen eerst achter de tafeltjes, maar ik vertelde ze dat mijn ogen vriendelijk zijn. Later zeiden ze dat ze de enigen waren met een echte ongelukjuf." Zeven jaar later trof ze bij toeval een chirurg in Utrecht, die een plastisch chirurg naar haar toestuurde. Die knapte haar gezicht weer helemaal op. Corry en Bote kregen een zoon en een dochter, woonden op verschillende plaatsen in Nederland en Corry werkte als juf, handenarbeidjuf en godsdienstleraar. Toen ze in Heerenveen kwam te wonen, was er even geen werk en gaf ze taalles aan vluchtelingen. Daar kwam ze erachter dat ze eigenlijk niet zoveel wist over andere religies. Ze pakte daarom een studie theologie op. Ze werd oecumenisch werker bij zeven kerken in Groningen en ging ook vaak voor in diensten. In de Grote Kerk van Leeuwarden deed ze een vrouwendienst. "Ik dacht: ze horen mijn knieën knikken. Maar het voelde heel goed."

 

Op haar 46e werd Nicolay echt dominee. Zelf zag ze dat eerst nog niet zitten. Ze dacht niet in zo'n harnas te passen. "Mensen zeiden dat ik dominee moest worden. Nou, ik dacht het niet. Ik wilde mezelf blijven." Maar Corry kreeg te horen dat ze juist zichzelf moest blijven. Juist dát zou haar een hele goede dominee maken.Bote had er aanvankelijk ook wel wat moeite mee. "Hij zei: daar moet ik wel even aan wennen. Ik ben toch niet met een dominee getrouwd? Maar Bote is solidair. Hij heeft het gewoon gedaan."

Corry werd dominee bij de kerken van Arum en Kimswerd. Sindsdien zet ze zich in voor een kleurrijke gemeenschap. Interreligieus en open. Ze raakt betrokken bij een vluchtelingenfamilie die in Heerenveen in de buitenlucht bivakkeerde. Ze wilde wat voor haar betekenen. "Ik vind dat iedereen recht heeft op een veilige plek. Het lijkt me heel zwaar. Ik probeer me in deze mensen te verplaatsen. Dit zouden we toch niet moeten willen." De laatste jaren is Corry Nicolay nog heel actief. Ze leidt ook nog kerkdiensten, maar klimt niet meer op de kansel. En ze is wat vergeetachtig geworden. Maar de passie is er nog altijd. Haar boodschap en levensmotto is dan ook: "Het gaat er niet om wat je van elkaar weet, maar om wat we voor elkaar betekenen."