Isa (12) gaat al vier jaar niet naar school: 'Ik wil wel, maar ik kan het niet'

'Als ik tot mijn 16e naar school moet, maak ik mezelf dood.' Dat was de zin die Isa Blok (12) uit Hattem al op haar 6e uitsprak. Ze gaat inmiddels al vier jaar niet naar school, vertelt ze in de Stentor. Ze is een van de zeventigduizend kinderen die thuiszitten, omdat school hen niet past. Hulphond Ona springt tegen Isa op, lachend omhelst het meisje het dier. Even later druipt Ona af naar haar mand. Isa's gelakte vingernagel wijst: 'Zij heeft mijn leven veranderd. Ik kwam de deur niet meer uit, durfde niks meer'.

Isa's leven op school was een moeilijke weg. Haar moeder Maayke (39) noemt het een strijd die ze samen voerden. Isa was haar eerste kind. Maayke en Isa's vader wisten niet wat 'normaal' was.

Op de lagere school begon het nog goed, maar Isa had meteen moeite met het afscheid nemen van haar moeder. Ze ontwikkelde door de spanning en overprikkeling voor school een angst voor overgeven. Dat begon omdat ze misselijk was geweest en er vlak daarna een jongetje in de klas overgaf. Isa zei steeds: 'Ik wil wel naar school, maar ik kan het niet'.

Dreiging

Door de overgeefangst durfde ze niet meer te eten. Er kwam een dwangneurose bij, Isa wilde takjes verzamelen, stenen, blaadjes. Thuis kreeg ze steeds vaker driftbuien, werd woedend of juist heel verdrietig. Er kwam hulpverlening voor de angsten. 'Maar ze moest naar school, dat werd ons wel duidelijk gemaakt. Tussen de regels door voelden we wel iets van dreiging: 'want anders komt Veilig Thuis in zicht'.'

Maayke zag haar dochter steeds verder afglijden. Isa was zo jong, maar heel depressief. Ze kreeg psychoses, zag monsters, mensen die dingen naar haar gooiden. Isa: 'Ik was 6. De meeste kinderen spelen dan in de speeltuin, maar ik lag alleen maar op de bank te denken aan zelfmoord'. Isa speelt met haar armband. 'Ik zei tegen de juf: 'Als het zo doorgaat, maak ik mezelf dood'. Toen was de juf wel stil.'

Loop je zelf rond met gedachten over zelfdoding?

Praat erover. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 113.nl of telefonisch via 0800-0113. Praten over zelfdodingsgedachten kan anoniem: chat via 113.nl of bel gratis 0800-0113.

Maayke: 'Dat was wel heel heftig'.

Isa viel steeds meer af, kreeg hyperventilatie, het kon zo niet langer. Ze had een stem in haar hoofd die de verschrikkelijkste dingen zei. Isa: 'Dat jij jezelf dood moest maken, of dat ik het anders zou doen. Toen moest ik heel hard huilen'. Maayke: 'Ik wist dat jij dat niet echt wilde, je was gewoon op'.

Ik zette mijn bureau voor de deur, ik schoof mijn kast ervoor. Of ik kleedde me weer uit. Omdat ik gewoon niet naar school wilde

Isa Blok

Er kwamen onderzoeken. Isa bleek autistisch. Corona brak uit en Isa knapte zienderogen op. Ineens kon ze thuis online onderwijs krijgen. Isa, met een brede lach: 'Dat was zoveel beter!' Toen de gewone lessen weer zouden beginnen, werd duidelijk dat ze naar speciaal onderwijs zou gaan. Dat heeft ze precies vier weken volgehouden.

Isa: 'Ik zette mijn bureau voor de deur, ik schoof mijn kast ervoor. Of ik kleedde me weer uit. Omdat ik gewoon niet naar school kon. Een paar keer ben ik bijna uit de rijdende auto gesprongen'. Maayke probeerde met man en macht Isa toch naar de school te brengen. 'Wat moet je anders? We kregen geen vrijstelling voor haar.'

Huilend thuis

Maayke: 'Uiteindelijk zaten wij huilend thuis en Isa huilend op school'. Ze namen een beslissing, ze hielden Isa thuis. De vrijstelling kwam. Maayke: 'Toen heb ik wel even een traan gelaten. Wat een strijd is dit geweest. Dat had toch veel gemakkelijker gemoeten'.

Toen heb ik wel even een traan gelaten. Wat een strijd is dit geweest. Dat had toch veel gemakkelijker gemoeten

Maayke Blok

Isa slaakt een theatrale zucht. 'Oh my god, yeah! Dat dacht ik.' Een lange weg van herstel volgde. Het eerste jaar was het bijkomen van de burn-out die ze had opgelopen. De dwangneurosen bleven, de deur uit durfde ze nog niet. Tot hond Ona in beeld kwam. Maayke: 'Ze mocht een proefrondje wandelen en we zagen dat Isa's schouders voor het eerst niet opgetrokken, maar ontspannen omlaag hingen'.

Misschien een universiteit

Nu gaat Isa drie ochtenden in de week naar de dagbesteding, met andere thuiszitters. Ze heeft er vriendinnen, vertelt ze. En musicaltraining, ze zingt, wil fotograferen. 'Ik ben nog een beetje depressief, maar het gaat veel beter met me.'

Langzaamaan durft ze te denken aan meer leren, misschien wel aan een universiteit, ooit. Maayke: 'Door het opgelopen schooltrauma kon ze lang geen les volgen'. Isa gilt even hard. 'Ik kon het woord school niet horen.'

En Ona, die voelt haar aan. Buiten is de hond voor haar 'aan het werk'. Isa kijkt naar Ona met een grote glimlach. 'Door haar voel ik me weer happy.'

Bron Ouders van Nu