Leraren kunnen ook gepest worden: mijn verhaal en hoe Ik de pestkoppen stopte

Wanneer je het woord 'pesten' hoort, denk je waarschijnlijk aan kinderen die gepest worden op het schoolplein. Echter, leraren lijden net zo goed onder pestgedrag als de leerlingen die ze proberen te beschermen.

Ik zou het hooit hebben gedacht

Toen ik bijna twee decennia geleden in het onderwijs stapte, had ik nooit verwacht dat ik het doelwit van pesten zou worden. Na mijn lerarenopleiding voelde ik me als de beschermer tegen pesten, altijd bereid om elke leerling te helpen die ik vermoedde slachtoffer te zijn van pesten door volwassenen of medeleerlingen. Destijds was pesten een patroon van gedrag dat we gemakkelijk konden zien in onze klaslokalen. Het was ofwel het fysieke type dat leerlingen leden op de gang of op het schoolplein, of meer subtiele vormen van pesten, zoals briefjes of papieren die in het klaslokaal werden achtergelaten. Omdat het zo zichtbaar was, was het makkelijker om er onmiddellijk op te reageren. Maar toen kwam het internet en sociale media. Dit maakte het pesten van iedereen, zelfs leraren, veel gemakkelijker.

Het dagelijkse pesten van leraren

Als leraren krijgen we regelmatig trainingen tegen pesten om ons te helpen voorkomen dat het gebeurt met onze leerlingen. Echter, in de samenleving als geheel lijkt er niet veel te zijn om te voorkomen dat het ons overkomt. Hoewel vele jaren in het klaslokaal rustige 'pestvrije' jaren zijn geweest, moet ik toegeven dat ik er niet 100% immuun voor ben geweest.

Als leraren worden we het vaakst gepest vanwege cijfers - ik inclusief. Cijfers worden afgerond, rapporten worden uitgedeeld, en dan, twee of drie weken later, realiseert een leerling zich dat ze iets niet hebben ingeleverd. Nu leven we in het tijdperk van digitale cijferboeken met dagelijkse updates voor ouders, e-mails en alle andere digitale tools om ouders op de hoogte te houden. Echter, voor één ouder was dit allemaal niet genoeg. Ik werd herhaaldelijk opgeroepen voor vergaderingen met deze ouder om hetzelfde probleem te bespreken. Mijn directeur, die zijn eerste jaar ooit draaide, zat daar terwijl ik urenlang werd uitgescholden voor deze ene opdracht. Hij zei nooit een woord, hoe luid of irrationeel ze ook werd. Hij liet het gewoon doorgaan. Uiteindelijk, enkele weken later, veranderde ik het cijfer gewoon om een deel van het pesten dat ik meemaakte te stoppen.

Er werd mij verteld dat uitgescholden worden normaal was voor een leraar. En tot op zekere hoogte is dat waar. In de meeste gevallen prevaleert de rede, komt de waarheid naar boven, en loopt het allemaal goed af. Echter, soms gaat het over in pesten wanneer er een patroon wordt vastgesteld. In mijn geval werd het regelmatig schreeuwen en e-mails over elke kleine puntaftrek; het ging maar door en door. Net zoals een kind zou reageren, zo reageerde ik; pesten veranderde mijn leven dat jaar. Ik ondervond de fysieke effecten van hoofdpijn, hoge bloeddruk, zelfs maagklachten. Op veel manieren trok ik me terug uit het leven, vermeed schoolactiviteiten tenzij het moest omdat ik bang was om deze ouder tegen te komen of erover te horen van andere ouders. Uiteindelijk verhuisde ik naar een andere school omdat ik dacht dat die meer ondersteunend zou zijn voor het verdedigen van leraren tegen pesten. Het blijkt dat het gebrek aan steun vrij algemeen is in alle sectoren wanneer werknemers pesten ervaren. Een enquête uit 2017 door het Workplace Bullying Institute wees uit dat slechts 23% van de werkgevers hun werknemers helpt die gepest worden op het werk.

Leraren en cyberpesten

Ik was erg bezorgd om sociale media te betreden op basis van de ervaringen van mijn eigen studenten. Het jaar dat Facebook populair werd onder onze middelbare schoolstudenten, verloor ik echt het overzicht over hoeveel meisjes onze begeleiders moesten bezoeken, en in sommige gevallen schoolagenten, vanwege pestproblemen op Facebook. Dus toen ik een paar jaar later uiteindelijk toch lid werd, vooral om in contact te blijven met familie die nu ver weg was na onze verhuizing, was ik op mijn hoede. Ik voegde niemand toe die ik niet kende, zorgde ervoor dat al mijn berichten alleen met vrienden werden gedeeld en privé bleven, en ging nergens in de buurt van iets politieks online. Ik dacht dat dit me zou beschermen tegen cyberpesten, maar dat bleek op de lange termijn niet waar te zijn.

Overleven van Cyberpesten als Leraar

Mijn eigen ervaring met cyberpesten kwam tijdens een jaar van onrust op onze school. Als leraar kun je je daarbij aansluiten - het was zo'n jaar waarin nieuwe programma's, standaarden en nieuwe beoordelingsschalen worden ingevoerd, en je ouders hebt die opstandig zijn als een wilde stier. Helaas hadden we ook een groep ouders die hun eigen kleine Facebookpagina hadden gemaakt om te praten over onze school en programma's. Veel leraren die ik kende waren op de pagina, natuurlijk nooit commentaar gevend, maar gewoon om te zien wat er werd gezegd. Echter, ontevreden met de veranderingen op school, begonnen die ouders die pagina te gebruiken als een forum om mij en andere leraren te pesten. Plotseling vonden we onszelf met naam en toenaam op de pagina. Een paar leerlingen hadden moeite met een test? Ze noemden leraren, bewerend dat we niet les gaven en dat al onze kinderen faalden. Geen van ons was immuun voor hun tirades, en sommigen van ons die onverstandig genoeg de ouders op Facebook hadden 'gevriend', werden zelfs getagd in berichten zodat ze in onze feeds verschenen. Het was een vuurzee - en het duurde maanden.

Om te overleven, was de eerste stap die ik nam om het te negeren zoals sterk werd aangeraden door ons schooldistrict. Ongeacht wat er om me heen werd gezegd of gepost, stopte ik met het bezoeken van de pagina en het lezen van wat er werd gezegd. Ik bleef mezelf eraan herinneren dat het onwaar was, onze administratie wist dat, en dat was een belangrijke stap in het verslaan van het pesten. Ik en veel leraren met wie ik werkte, haalden onze 'vind ik leuk' van hun pagina, zodat we het niet op onze sociale media-accounts zagen verschijnen. Sommige leraren die ik kende verlieten Facebook helemaal, terwijl anderen zoals ikzelf het proces doorliepen om bepaalde ouders te ontvrienden en in sommige gevallen te blokkeren om te voorkomen dat ze getagd werden. Helaas was niets van wat ze zeiden 'erg' genoeg om Facebook te laten ingrijpen. Onze administratie nam echter onze verdediging op zich en na verschillende vergaderingen gedurende een periode van zes maanden slaagde ze erin het ergste van het cyberpesten te stoppen. Het was niet gemakkelijk, en het kostte de steun van onze school om het te stoppen.

Je hoeft pesten niet te accepteren

Soms vraag ik me af waarom we leraren trainen om pesten te accepteren als onderdeel van de baan. In veel sollicitatiegesprekken, zowel in die waar ik zelf solliciteerde als in die waar ik bij hielp, wordt ons als leraren gevraagd hoe we omgaan met 'moeilijke' ouders en leerlingen. De realiteit is dat er momenten in je carrière zullen zijn waarin de 'moeilijkheid' gemakkelijk kan escaleren tot pesten, en soms realiseer je je dat niet eens in het moment. Echter, je moet onthouden dat je niet alleen bent. Zoek hulp van je school als je het gevoel hebt dat die uitdagende ouders en leerlingen de grens overschrijden en er een patroon ontstaat. Wees waakzaam in het krijgen van hulp, en als de school niet helpt, zoek dan hulp buiten je school. Hoewel pesten op jouw school misschien veelvoorkomend is, hoeft het niet gebruikelijk te zijn in jouw leven.

Source