Mark (46) dwong zijn wiskundeleraar tot vroegtijdig pensioen: ‘we hebben hem gebroken’

Was jij vroeger degene die altijd een weerwoord had tegen leraren Heb je ooit meegedaan aan pesterijen waarvan je nu denkt hoe heb ik dat kunnen doen Of heb je iemand bewust op een manier behandeld waar je later spijt van kreeg. In de rubriek niet trots op delen mensen de dingen die hen nog steeds achtervolgen Vandaag het verhaal van Mark 46. Hij en zijn klasgenoten speelden een hoofdrol in het vroegtijdige vertrek van hun wiskundeleraar

Wiskundeleraar

Op de middelbare school was wiskunde mijn zwakke plek. Ik deed mijn best maar mijn cijfers bleven rampzalig. De les zelf hielp ook niet mee want meneer de boer was misschien wel de minst inspirerende docent die ik ooit had gehad. Hij was oud monotoon en had een stem die je in slaap suste Hij had geen overwicht en probeerde te streng te zijn om dat te compenseren. Als hij uitlegde dwaalde hij af en ging hij steeds opnieuw over hetzelfde. Zijn manier van orde houden was dreigen met strafwerk maar dat werkte voor geen meter. We merkten al snel dat hij moeite had om de controle te houden en dat maakten we steeds erger Achteraf gezien was het ronduit wreed maar destijds voelden we ons machtig

De stille oorlog

In het begin was het speels. We deden net alsof we hem niet hoorden negeerden zijn vragen en wachtten expres extra lang met ons huiswerk inleveren. Daarna werden we brutaler in koor dezelfde foute antwoorden geven schijnheilig vragen of hij even opnieuw wilde beginnen omdat we het niet snapten en expres verkeerde dingen opschrijven op het bord als hij even niet keek. Langzaam bouwden we de spanning op. Als hij een vraag stelde was het doodstil. Als hij zich omdraaide vielen er ineens boeken op de grond. Zijn krijtjes verdwenen zijn tas werd op een dag verstopt in de kast en tijdens een proefwerk riep een klasgenoot plotseling uit het niets ja waarop de hele klas volgde en hij helemaal overstuur raakte.

Op een dag liep hij rood aangelopen de klas uit de deur keihard achter zich dichtgeslagen. Dat moment gaf een kick alsof we hadden gewonnen Maar dat was nog niets vergeleken met wat er later gebeurde

De dag dat hij opgaf

Tijdens een van de laatste lessen voor de kerstvakantie besloten we de ultieme test te doen. Iedereen had zijn spullen op tafel de les was begonnen en ineens stonden we op. Een voor een liepen we de klas uit. Geen woord geen overleg. We lieten hem daar achter alleen in een leeg lokaal Toen we na vijf minuten terugkwamen zat hij aan zijn bureau met zijn hoofd in zijn handen. Hij keek op niet boos niet schreeuwend. Hij leek oprecht verslagen. En dat voelde anders. Minder grappig. Toen de bel ging vertrok hij zonder iets te zeggen.. Een week later hoorden we dat hij vervroegd met pensioen was gegaan. Officieel was het gezondheidsredenen maar we wisten allemaal beter. We hadden hem gebroken. En dat besef kwam pas later. Nu als volwassene zou ik willen dat ik kon teruggaan en zeggen het spijt me. Maar dat kan niet meer. Dat is iets wat ik moet dragen