In de stilte van haar pensioen wordt juf Marianne geconfronteerd met de echo's van haar verleden en de onopgeloste pijnen van de kinderen die ze onderwees, wat leidt tot een reflectieve open brief aan alle leraren.
Verloren tijd: een Inzicht
Juf Marianne zat aan de keukentafel met een kopje thee. Haar huis was stil en kalm, een schril contrast met de rumoerige schoolgangen waar ze meer dan 40 jaar had gewerkt. Terwijl de regen zachtjes tegen het raam tikte, dwaalden haar gedachten af naar het verleden. Veel mooie herinneringen vulden haar gedachten: lachende kinderen, blije ouders tijdens de rapportgesprekken, de vele schooluitjes en toneelstukjes. Toch was er ook die schaduwzijde waar ze, nu ze eindelijk tijd had om na te denken, niet meer omheen kon.
Het was onvermijdelijk dat er in al die jaren kinderen naar haar toe waren gekomen, met een betraande blik, die vertelden dat ze gepest werden. In haar jongere jaren, met minder levenservaring en pedagogische kennis, had ze deze zorgen vaak afgedaan met: "Ach, zo zullen ze het niet bedoeld hebben" of "Dat was toch geen pesten?" Erger nog, wanneer een kind een ander kind aangaf die pestte, zei ze vaak: "Je mag niet klikken." Ze besefte nu dat dit geen klikken was, maar het melden van ernstig onrecht. In haar ogen had ze destijds geprobeerd om problemen te minimaliseren en op te lossen zonder te veel aandacht te trekken. Maar het was niet alleen zij; veel van haar collega's deden hetzelfde. Nu, na al die jaren en met een schat aan levenslessen, realiseerde Marianne zich de impact van haar beslissingen. Ze had de stem van deze kinderen genegeerd en hen het gevoel gegeven dat hun gevoelens onbelangrijk waren. Ze had de gelegenheid gemist om als volwassene en beschermer op te treden.
Die avond besloot ze om haar gedachten op papier te zetten. Ze wilde een open brief schrijven aan alle leraren, zowel oud als nieuw.
Open brief aan alle leraren
Pesten is een groepsproces. Het is niet alleen de verantwoordelijkheid van het gepeste kind of de pester, maar van ons allemaal. Hierbij wil ik een paar inzichten delen die ik graag had willen hebben toen ik nog voor de klas stond:
- Luister echt: Neem elk kind serieus dat naar je toekomt met een probleem. Ze hebben moed verzameld om naar je toe te komen.
- Melden is geen klikken: Kinderen die pesten melden, proberen niet iemand in de problemen te brengen. Ze zoeken hulp en bescherming.
- Aanpakken als groep: Pesten stopt niet bij één persoon. Betrek de hele klas erbij, laat ze beseffen dat ze samen verantwoordelijk zijn voor een veilige en respectvolle omgeving.
- Educatie: Maak tijd voor lessen over empathie, respect en de gevolgen van pesten. Kinderen moeten begrijpen wat de impact van hun acties kan zijn.
- Wees zelf het voorbeeld: Kinderen leren van wat ze zien. Behandel iedereen met respect en laat zien hoe je conflicten op een positieve manier kunt oplossen.
Ik hoop dat deze inzichten bijdragen aan een liefdevolle en begripvolle schoolomgeving voor ieder kind.
Met warme groeten,
Marianne