Lees hieronder haar ervaringen in het interview dat Eveline van De Stentor met haar hierover had. Als je gepest wordt, voel je je vaak onzichtbaar omdat niemand ingrijpt
Met die onzichtbaarheid hebben ze het vaak zwaarder dan met de fysieke pijn. Je eigenwaarde wordt van pesten heel laag, als niemand iets zegt, ga je zelf ook geloven dat je het wel verdiend zult hebben. Als er ook maar een iemand iets van zegt, weet je: diegene vindt ook dat ik dit niet verdien." Volgens Bolwerk is het daarom altijd belangrijk om er iets van te zeggen.
"Wat ook meespeelt bij de afwachtende houding van omstanders, is dat mensen opgevoed worden met het idee dat stoeien erbij hoort. "Daarom denken ze: ik bemoei me er niet te snel mee. Wat ook veel mensen denken, is dat de gepeste voor zichzelf moet opkomen. De meeste slachtoffers bijten ook echt wel van zich af, maar het is altijd een oneerlijke situatie. Bijvoorbeeld omdat de pesters met meer zijn of omdat een pester ouder is."
"Als dat allemaal niet lukt, stap dan na afloop op het slachtoffer af", zegt Bolwerk. "Dat is wel heel naar, want dan is het leed al geschied. Maar dan bied je in elk geval steun en voelt het slachtoffer zich niet meer onzichtbaar. Stel bijvoorbeeld voor om het samen aan iemand te vertellen. Een leerkracht bijvoorbeeld, een ouder of een werkgevende." ,Ik heb angst om succesvol te zijn, maar ook angst om te falen. Een strijd die ik met mezelf voer. Het kan toch niet zo zijn dat Patricia iets doet waarin ze de grootste is, dat Patricia in wat ze doet serieus wordt genomen? Dat komt door vroeger.'
Bent u zelf dan ook gepest? ,,Ja! Zelfs mijn docent pestte me."
"Met name het eerste jaar van het voorgezet onderwijs was zwaar. Ik was verlegen, onzeker. Ik werd gepest door mijn leraar Frans en door mijn klasgenoten. Deze leraar maakte van mij een soort zondebok en zo werd het voor anderen makkelijk mij te pesten. Hij belde naar mijn ouders, begon over mijn 'zogenaamde' slechte werkmentaliteit (wat onwaar was), dat ik mijn huiswerk niet maakte en door de les heen praatte. Ik durfde niet eens te praten! In de loop der jaren werd ik steeds bozer op hem. Toen ik mijn rijbewijs haalde zei ik tegen mijn partner: Als ik hem zie oversteken, dan weet ik het verschil tussen het gaspedaal en de rem niet meer. Gelukkig voor hem en mij kwam ik hem niet tegen.'' Toch zag u dit destijds niet als pesten. ,,Nee, ik dacht dat het aan mij lag. Ik was ook niet mans genoeg om er tegenin te gaan waardoor ik nog sterker het idee kreeg dat het aan mij lag.''
Werkt uw pestverleden in uw dagelijks leven nog door?
,,Altijd als ik weer iets nieuws , iets groots begin, dan ben ik zó onzeker. Zoals nu, ben ik hard bezig met een campagne tegen pesten. Dan komt het verlegen, onzekere, gepeste Patricia weer naar boven dat dan denkt: kom ik wel goed genoeg over? Dan heb ik het Spaans benauwd, hartkloppingen, voel ik mijn klieren in mijn nek, verkrampte kaken. Pesten beschadigt je zelfvertrouwen voor je hele leven. Ik voelde me nooit goed genoeg, zelfs niet als moeder. Dat pestkopje reist je hele leven in je hoofd mee. Dat blijkt ook wel uit recente wetenschappelijke onderzoeken.'' Bekijk onderstaande video 'Praten over pesten is super moeilijk! Dit is waarom ...'