Slachtoffers pesten doen hun verhaal: 'Het maakt je onzeker, verdrietig en eenzaam'

Huilend in slaap vallen en je heel erg onzeker voelen. Gepest worden als kind kan grote impact hebben op de rest van je leven. Maar het pesten valt ook te overwinnen. Morena Bamberger (30) uit Well en Cheyenne Kurvers (19) uit Melick zijn een voorbeeld.  

Buitengesloten  

Cheyenne Kurvers zit in een rolstoel en draagt een bril. Dat maakte haar een mikpunt van spot; op de basisschool werd ze gepest. Hetzelfde overkwam beeldend kunstenaar Morena Bamberger uit Well. Ook zij werd als kind jarenlang buitengesloten en kreeg zelfs klappen. "Ik kan me herinneren dat ik vaak alleen op de speelplaats zat met mijn broodtrommeltje, terwijl de andere kinderen vriendjes hadden", zegt ze. "Je gaat aan jezelf twijfelen. Het maakt je heel verdrietig en eenzaam."    

Pestverleden

Dat beaamt Kurvers. Op de basisschool was ze onzeker en stond ze niet sterk genoeg in haar schoenen. Nu is dat wel anders. Ze schreef het trauma van het pesten van zich af. Zo goed zelfs, dat er nu een boek over pesten verschijnt waarin ze haar eigen ervaringen gebruikte. "Het is deels een terugblik op mijn eigen pestverleden", vertelt ze. En het hielp om dingen te verwerken: "Door het schrijven creëerde ik een wereld waarin ik mezelf leerde kennen en me fijn voelde." Het personage in haar boek 'De Magische School' hielp de Melickse om zich zelfverzekerder te voelen.   Staatssecretaris Mariëlle Paul bezocht maandagochtend het BC Broekhin in Roermond en ging met de leerlingen in gesprek over de gevolgen van pesten.   Tijdens De Week Tegen Pesten worden leerlingen bewust gemaakt van hun eigen verantwoordelijkheid en het creëren van een prettige sfeer voor de klas.

Sinti

Bamberger heeft een Sinti achtergrond. Ze groeide op in het woonwagenkamp in Herkenbosch en viel op omdat ze een andere huidskleur had dan haar klasgenootjes. Daarnaast was ze een dromer, een snel afgeleid en creatief kind. "Ik was gewoon anders. Vond andere dingen leuk, droeg andere kleren. Daarom werd ik gepest." Inmiddels is Bamberger een succesvol kunstenaar en ontvangt ze niets dan lof voor haar werk.  

Geen hulp en steun

Het pesten had een grote impact op zowel Bamberger als Kurvers. Bamberger ging na school naar huis en bleef zich eenzaam voelen. "Ik had huilbuien, ging vroeg naar bed. Ik trok veel op met dieren, want zij hadden geen oordeel over mij." Hoewel ze haar verhaal deed bij haar docenten, kreeg ze weinig hulp. "Ik kreeg wel bijles omdat ik bepaalde vakken niet kon bijbenen. Maar persoonlijke aandacht voor het pesten heb ik gemist."  Kurvers werd op de basisschool gewoon niet geloofd door leraren. "Dan kreeg ik te horen 'Hier wordt niet gepest, dat beeld je je in'." Pas toen ze haar ouders inlichtte en die aan de bel trokken, werden er stappen ondernomen. "Een volwassene werd eerder geloofd dan een kind, is mijn ervaring. Daarom is mijn advies ook: blijf vertellen dat je gepest wordt, bij verschillende personen. Word je niet gehoord, ga dan naar je ouders toe." Later op de middelbare school greep een directeur wel in toen Kurvers met haar verhaal naar hem toekwam.  

Wantrouwen

Het pesten zorgde bij Bamberger voor wantrouwen. "Ik was 'dat meisje van het kamp'. Vaak gebeurde het dat groepen kinderen langs het kamp fietsten en ons uitscholden voor 'vieze zigeuners'. Soms wachtte een hele klas ons op, om ons in elkaar te slaan." Het wantrouwen maakte het voor Bamberger in die tijd moeilijk om vrienden te maken. Bij Kurvers achervolgt het pesten haar tot op de dag van vandaag. "Ik blijf onzeker over mijn ogen en mijn bril, dat zal nooit veranderen, het zal me altijd bijblijven."  

Vergeven

Pas op de middelbare school maakte Bamberger voor het eerst vrienden. Ze besloot haar hart te volgen en naar de kunstacademie te gaan. Geen vanzelfsprekendheid in de cultuur waarin ze is opgegroeid. Bamberger: "Ik denk dat het pesten mij de motivatie heeft gegeven om er juist voor te gaan. Ik was zo onzeker dat ik de kracht echt uit mezelf moest gaan halen." Op de kunstacademie leerde Bamberger veel over zichzelf en de wereld, en kwam ze erachter dat de pestkoppen waarschijnlijk zelf onzeker waren: "Ik vergeef die kinderen die mij hebben gepest, zij wisten niet beter. Misschien zijn zij degenen die de meeste hulp nodig hebben." Kurvers: "Pesters zijn vaak zelf gepest, ik denk dat het in mijn geval ook zo was. Ze deden zich in elk geval altijd groter voor dan dat ze waren."   Tegenwoordig hebben de nare ervaringen van vroeger nog maar weinig vat op Bamberger. "Ik ben het helemaal ontgroeid. De erkenning die ik krijg voor mijn werk geeft veel voldoening. Juist omdat wat ik maak zo kwetsbaar is."

Bron L1 Nieuws