Pro-agressief omstandergedrag en verspreiding van verantwoordelijkheid

In het huidige longitudinale onderzoek met drie golven hebben we gedeeltelijk bewijs gevonden voor wederzijdse invloeden tussen de verspreiding van verantwoordelijkheid en pro-agressief omstandersgedrag in de loop van de tijd onder leerlingen van de hogere basisschool. Pro-agressief gedrag van omstanders in graad 4 resulteerde in een verhoogde mate van verspreiding van verantwoordelijkheid in graad 5. Tegelijkertijd leidde de verspreiding van verantwoordelijkheid in graad 4 tot verhoogde niveaus van pro-agressief omstandergedrag in graad 5. Dit gold zowel voor de traditionele CLPM als voor de traditionele CLPM. en de RI-CLPM. Dit laatste duidde op een bidirectioneel longitudinaal verband tussen verspreiding van verantwoordelijkheid en pro-agressief gedrag van omstanders, zelfs op het niveau van de persoon zelf. Noch de traditionele CLPM, noch de RI-CLPM bevestigden echter een bidirectionele longitudinale relatie tussen de verspreiding van verantwoordelijkheid en pro-agressief gedrag van omstanders van graad 5 naar graad 6.

Met verwijzing naar de sociaal-cognitieve theorie (Bandura, 2016 ) ondersteunen de huidige bevindingen het idee dat de ontwikkeling van de neiging om verantwoordelijkheid te verspreiden en pro-agressief omstandergedrag uit te voeren een geleidelijk, wederkerig proces is in de vroege periode van de bovenbouw van de basisschool. , terwijl het gedragspatroon in de latere periode stabieler wordt. Zowel de CLPM als de RI-CLPM laten in onze resultaten een toegenomen stabiliteit zien in de verspreiding van verantwoordelijkheid en pro-agressief gedrag van omstanders in de loop van de tijd. Met andere woorden: de mate van verspreiding van verantwoordelijkheid bij leerlingen in groep 5 was niet langer van belang voor hun niveau van pro-agressief omstandergedrag in groep 6. Terwijl de mate van pro-agressief omstandergedrag van leerlingen in groep 5 nog steeds hun niveau van pro-agressief omstandergedrag voorspelde, agressief gedrag van omstanders in graad 6 ten opzichte van hun leeftijdsgenoten (T-CLPM), was deze longitudinale link verzwakt en was niet statistisch significant ten opzichte van hun eigenschapsniveau (RI-CLPM).

Een mogelijke verklaring voor de toegenomen stabiliteit zou kunnen zijn dat het sociale gedrag van kinderen, inclusief het gedrag van hun omstanders, zich met de leeftijd ontwikkelt tot steeds meer gewoontepatronen. Dit zou kunnen worden geïnterpreteerd als een onderdeel van hun sociale en morele ontwikkeling van identiteit, persoonlijkheid en karakter, gedefinieerd als dispositionele neigingen in gedrag (Lapsley et al., 2020 ). Uit longitudinaal onderzoek is gebleken dat, hoewel de differentiële stabiliteit van persoonlijkheidskenmerken in de kindertijd gematigd is, deze tijdens de adolescentie toeneemt (Slobodskaya, 2021 ). Dit ontwikkelingsproces van persoonlijke factoren (vgl. Bandura, 2016 ) zou enig licht kunnen werpen op de toename van de stabiliteit van de verspreiding van verantwoordelijkheid en het pro-agressieve omstandergedrag onder de leerlingen tijdens hun overgang van kindertijd naar vroege adolescentie. Een andere en aanvullende verklaring zou zijn om een ​​groepsontwikkelingsperspectief (Forsyth, 2006 ; Wheelan, 2005 ) toe te passen op de peercontext in de klas. Groepsnormen, rollen, statussen en relaties worden steeds meer ingeburgerd en consistent gedurende de drie jaar van de bovenbouw van de basisschool, wat op zijn beurt de stabiliteit en voorspelbaarheid van het sociale gedrag van leerlingen zou moeten vergroten. Bovendien raken leerlingen steeds meer bezorgd en bezig met hun sociale positie of status in het landschap van hun leeftijdsgenoten naarmate ze de adolescentie naderen (Dawes, 2017 ). Dit kan leiden tot stabielere patronen van hoe geneigd ze zijn om verantwoordelijkheid te verspreiden en zich op een bepaalde manier als omstanders te gedragen wanneer ze getuige zijn van peer-slachtofferschap, om te handelen in overeenstemming met hun sociale positie.

Een mogelijke verklaring voor waarom het pro-agressieve omstandergedrag van studenten hun verspreiding van verantwoordelijkheid in het T-CLPM-model bleef voorspellen, zou hun voortdurende daaropvolgende psychologische behoefte kunnen zijn om deze morele vervorming verder te ontwikkelen om morele zelfsancties zoals schuldgevoelens te vermijden. Bandura, 2016 ). Gezien het feit dat peer-slachtofferschap plaatsvindt in peer-groepen (bijv. Hymel et al., 2015 ; Salmivalli, 2010 ) waar andere omstanders aanwezig zijn (Atlas & Pepler, 1998 ; Hawkins et al., 2001 ; Jones et al., 2015 ; Nishina & Bellmore, 2010 ) is verspreiding van verantwoordelijkheid een toegankelijker moreel terugtrekkingsmechanisme dat kan worden geactiveerd en ontwikkeld. Merk echter op dat het verband zwakker was van graad 5 naar graad 6 dan van graad 4 naar graad 5 in het T-CLPM-model, en alleen significant van graad 4 naar graad 5 in het RI-CLPM-model. Al met al suggereren deze bevindingen dat de bidirectionele longitudinale associatie tussen diffusie van verantwoordelijkheid en pro-agressief omstandergedrag in de loop van de tijd afneemt, terwijl elk van deze stabieler wordt tijdens de bovenbouw van de basisschool.

Eerdere onderzoeken hebben aangetoond dat een minder perceptie van persoonlijke verantwoordelijkheid gepaard gaat met minder verdedigergedrag (Jenkins & Nickerson, 2019 ; Jenkins et al., 2018 ; Pozzoli & Gini, 2013a , 2013b ). Volgens het bystander-interventiemodel (Latané & Darley, 1970 ) tonen deze eerdere resultaten aan dat het opmerken en interpreteren dat een persoon slachtoffer is of in nood verkeert, niet voldoende is voor prosociale interventie. Omstanders moeten ook een persoonlijke verantwoordelijkheid zien om die persoon te helpen. In de literatuur over omstanders is verspreiding van verantwoordelijkheid geïdentificeerd als een van de mogelijke mechanismen achter het zogenaamde omstandereffect , gedefinieerd als het minder waarschijnlijk zijn dat iemand in een noodsituatie wordt geholpen als er andere (passieve) omstanders aanwezig zijn (Darley & Latané, 1968 ; Fischer et al., 2011 ; Latané & Darley, 1970 ; Latané & Nida, 1981 ).

De huidige studie draagt ​​bij aan de literatuur door bewijs te leveren dat er een longitudinaal verband bestaat tussen verspreiding van verantwoordelijkheid en pro-agressief gedrag van omstanders bij het getuige zijn van slachtofferschap tussen de twee eerste klassen van de hogere basisschool. Naast onze structurele vergelijkingsmodellen vonden we op elk tijdstip een positieve bivariate correlatie tussen verspreiding van verantwoordelijkheid en pro-agressief gedrag van omstanders, ook al is de correlatie op T1 aanzienlijk klein. Leerlingen die meer vatbaar zijn voor het verspreiden van verantwoordelijkheid als omstanders van slachtofferschap door leeftijdsgenoten, zullen niet alleen minder snel ingrijpen en eerder passieve of niet-reagerende omstanders blijven, zoals aangetoond in eerdere onderzoeken, maar zullen ook eerder de kant van de slachtoffers kiezen door te lachen en te lachen. juichen of door je bij de daders aan te sluiten en het slachtoffer ook te gaan lastigvallen.

Kortom, de verspreiding van verantwoordelijkheid weerhoudt omstanders er niet alleen van om het slachtoffer te verdedigen, maar vergroot ook het risico dat zij de daders gaan helpen of het slachtofferschap van leeftijdgenoten versterken door hen uit te lachen en aan te moedigen. Zoals Bjärehed et al. ( 2020 ) concluderen: “pro-agressieve omstanders hebben de neiging hun gevoel van persoonlijke verantwoordelijkheid, en dus hun gevoel van morele keuzevrijheid, te minimaliseren door verspreiding van verantwoordelijkheid” (p. 47). Uit het huidige onderzoek blijkt dat er in de eerste periode van de bovenbouw van de basisschool sprake was van een vicieuze cirkel (dwz een wederkerige relatie) tussen de verspreiding van verantwoordelijkheid en pro-agressief gedrag van omstanders, maar dat deze daarna weer afnam, terwijl ze tegelijkertijd met elkaar in verband stonden. andere binnen alle beschouwde kwaliteiten. Verspreiding van verantwoordelijkheid betekent dat de omstanders onderdeel worden van de ‘gezichtsloze groep’ (Bandura, 2016 , p. 62) waar de schade die zij aanrichten kan worden toegeschreven aan het gedrag van anderen.