Reshma werd gepest op school: ‘De rector zei: ‘Als er zo veel mensen tegen jou o veel mensen tegen jou zijn, dan ligt het aan jou’'

Opwachten, uitschelden, buitensluiten, intimideren. En daar bleef het niet bij: Reshma Roopram (43) werd op de middelbare school zelfs fysiek lastiggevallen. Hoe verschrikkelijk die tijd ook was, gebroken is ze niet. Het bange schoolmeisje van toen groeide uit tot een sterke politica.

Pestverleden

“Ik praat niet graag over mijn pestverleden, want de herinneringen doen nog steeds pijn. Maar ik vind dat iedereen moet weten wat pesten aanricht. Ik was een verlegen, timide meisje. Toen ik naar de middelbare school ging, vroeg mijn basisschoolleraar zich af of ik me daar wel staande zou houden. Zijn bezorgdheid bleek terecht; die school was geen fijne plek voor mij.

Er zaten kinderen uit allerlei culturen die groepjes vormden, anderen uitsloten en elkaar voortdurend uitdaagden. Bij de poort hingen zelfs leerlingen rond van andere scholen die uit waren op ruzie. Het schoolbestuur deed er niets aan.

Ik wilde niet bij één specifiek groepje horen. Ik ben zelf Surinaams-hindoestaans, maar afkomst was niet belangrijk voor mij. Ik had vrienden met allerlei achtergronden. Er waren weleens hindoestaanse jongens die verkering aan me vroegen, maar die wees ik af – ik vond ze gewoon niet leuk.

Schelden werd duwen, duwen werd opwachten

Maar mijn onafhankelijke gedrag werd door sommige leerlingen anders geïnterpreteerd. In het tweede jaar begonnen meisjes vervelend tegen me te doen. Ze riepen me na en scholden me uit; ze vonden me ‘verkaasd’ omdat ik verkering had met Jeroen, een Nederlandse jongen. Ik was er totaal niet tegen opgewassen.

Omdat ik mezelf niet verdedigde, gingen ze steeds verder. Schelden werd duwen, duwen werd opwachten. Dan zat ik in de klas een proefwerk te maken en zag ik ze buiten al staan.

Het maakte me onzeker en angstig. Wat deed ik verkeerd? Was ik echt zo stom als ze zeiden? Wat kon ik doen om het te stoppen? Ik had geen idee. Elke middag, als de school uit was, was ik bang voor wat er komen ging. Ik voelde me altijd onveilig. De groep die zich tegen me keerde, werd steeds groter. Zo werd ik een keer buiten opgewacht door een groep jongens, terwijl een hele rij leerlingen vanachter het raam stond toe te kijken.

Onzeker en angstig

Ik was doodsbang. Die keer bleef het gelukkig bij schelden, maar ik moest soms ook vechten als er bijvoorbeeld aan mijn haar getrokken werd. Ik was altijd bezig met de volgende schooldag: hoe kwam ik die heelhuids door?

Gelukkig had ik nog wel vriendinnen. Vooral Wendy nam het regelmatig voor me op. Dat betekende veel voor me, maar het werkte meestal averechts; als ik alleen was, kreeg ik het extra zwaar te verduren. Ik viel mijn vriendinnen ook zo min mogelijk lastig met mijn problemen, want ik was bang dat ze dat vervelend zouden vinden.

Dan zou ik hen ook nog kwijtraken. Bovendien wilde ik met hen juist plezier maken: dan kon ik het pesten even vergeten.”

Langs bij de rector

“Thuis vertelde ik wel wat er op school gebeurde. Mijn oudere zus had hetzelfde meegemaakt, zij was ook gepest. Het maakte ons hechter. Mijn ouders besloten met de rector op school te gaan praten. Dat bleef niet onopgemerkt: enkele leerlingen zagen dat ik met mijn ouders bij de rector naar binnen liep. Terwijl we plaatsnamen in zijn kamer, dacht ik maar aan één ding: wat heeft dit voor gevolgen?

Mijn ouders vertelden de rector wat mij overkwam, maar in plaats van mee te denken over een oplossing, zei hij: ‘Als er zo veel mensen tegen jou zijn, Reshma, ligt het aan jou’. Zijn kille constatering maakte me radeloos: hoe kon ik ooit nog uit deze situatie komen? Toch vond ik het op dat moment vooral erg om mijn ouders zo aangedaan te zien. Ik wilde helemaal niet dat ze dit moesten meemaken.

Blauw oog

Na dat teleurstellende gesprek besloten mijn ouders me voortaan naar school te brengen en weer op te halen. Daar werd ik natuurlijk ook weer om gepest. Een keer kwam mijn zus met mijn moeder mee; ze had die dag haar rijbewijs gehaald. Er stond al een hele groep op me te wachten. Toen ze de auto zagen, gingen ze er met z’n allen omheen staan. Het beeld van mijn moeder, die uitstapte en zichzelf een weg baande door al die leerlingen om mij op te halen, vergeet ik nooit. Ik vond het zo erg voor haar dat ze dit moest doen.

Toen mijn moeder de leerlingen aansprak, kwam er een jongen dreigend op haar af. Mijn zus kwam ertussen en daarop sloeg hij haar een blauw oog. Totaal ontdaan reden we naar huis. Ik kon niet geloven dat dit was gebeurd. Dat ze het iemand van hun eigen leeftijd moeilijk maakten was tot daar aan toe, maar je komt toch niet aan iemands moeder?

Marjolein (34) heeft spijt van haar pestgedrag

‘We treiterden hem met grappen, slaan, schoppen, opwachten’

Genoeg is genoeg

Niet lang daarna besloten mijn ouders dat het genoeg was; ik ging naar een andere school. Natuurlijk was ik bang dat het daar ook mis zou gaan, maar ik maakte snel nieuwe vrienden. Het was een enorme opluchting, al stond ik nog steeds op scherp. Eén keer liep ik samen met mijn broertje vlak bij school toen een meisje dat daar ook op school zat, mijn broertje uit het niets begon uit te schelden.

Ik vloog er meteen op af en deelde een paar flinke klappen uit. Dit zou me geen tweede keer overkomen. Het was kennelijk zo heftig geweest dat haar grootouders later bij mijn ouders verhaal kwamen halen. ‘Eindelijk bijt ze van zich af,’ hadden ze geantwoord. Het paste niet bij mij om geweld te gebruiken, maar het werkte wel. Vanaf dat moment werd het leven gemakkelijker. De rest van mijn middelbareschooltijd was geweldig. Precies zoals die hoort te zijn.”

Avances

“Als mijn pestverleden iets heeft opgeleverd, is het dat ik weet dat je zélf je grenzen moet bewaken en voor jezelf moet opkomen. Die les kwam me goed van pas toen ik in 2001 Miss Universe Nederland werd.

Bron Flair