Rutger Vink over oa het pesten op school

“Op de basisschool pikten ze me eruit omdat ik toen dik was. Later omdat ik op jongens val. Het gepest om die tweede reden werd een traumatische ervaring, omdat ik het, ik was dertien, nog aan niemand had verteld, toen het op een nare manier uitlekte. In een chatbox was ik op zoek gegaan naar jongens om mee te praten. Ik kende helemaal niemand die ook zo was als ik en wilde ervaringen delen. Omdat ik dacht toch zo on­geveer de enige op aarde te zijn die zich zo voelde, durfde ik het wel aan mijn eigen foto bij mijn chatprofiel te zetten. Binnen tien minuten had iemand uit het dorp me ontdekt. Toen be­gon het grote pesten. Op een gegeven moment stonden er zelfs leeftijdsgenoten te schreeuwen voor de voordeur. Ik was een homo, ik moest dood. Mijn ouders waren niet thuis die middag, ik vertelde het ze niet toen ze thuiskwamen.”

‘Een tv-loopbaan? YouTube blijft voor mij altijd op 1’

Maasland

“Typisch Hollands dorpje, met een bakker, een supermarkt, een afhaalchinees en heel veel boeren. Ik ben er na 24 jaar weggegaan, maar kom er nog vaak omdat mijn ouders er wonen. Dat zou ik zelf niet meer willen. Daarvoor kom ik onderweg te veel straathoeken tegen die vervelende herinneringen oproepen aan wat er in mijn tienertijd is gebeurd. Thuis heb ik het altijd fijn gehad. Mijn moeder werkt in het onderwijs, mijn vader hield de dijken in de gaten bij het hoogheemraadschap. Thuis was het veilig. Maar eenmaal buiten vond ik het heel eng om kinderen van andere scholen tegen te komen. Ik was bang gepest te worden. En dat gebeurde ook.”

Pesten

“Ik durfde niet meer naar school, wilde zelfs een tijdje helemaal niet meer naar buiten. Uiteindelijk ging ik expres slechte cijfers halen, zodat ik van school kon wisselen. Mijn ouders snapten er niets van. Ik had nooit problemen gehad met leren. Maar ik durfde hun niet te vertellen wat er speelde en loog dat ik de lesstof gewoon te moeilijk vond. Pas een jaar later heb ik het mijn ouders verteld. Het voelde echt als opbiechten. ‘Ik heb iets heel ergs te vertellen,’ zei ik. Ze schrokken, dachten op z’n minst dat ik ergens iets gestolen had. Gelukkig accepteerden ze me volledig en hebben ze me altijd gesteund.”

Idols

“Als kind wilde ik leraar worden op de basisschool. Maar toen ik ouder werd, droomde ik van een zangcarrière. Was ik op mijn slaap­kamer heel serieus mee bezig. Via YouTube had ik mezelf piano leren spelen en ik kocht een goede zangmicrofoon. Zong ik liedjes van Eva­nescence of Beyoncé. Dat werden mijn eerste YouTubefilmpjes. Die staan nog online, ja. Tenminste die video’s waar ik me niet helemaal voor doodschaam.”

“Ik weet dat zingen niet mijn grootste talent is, maar vind het nog steeds heel erg leuk. Hetzelfde geldt voor het schrijven van liedjes. Die houding had ik een jaar of tien terug nog niet. Bij ­bijna al die tv-programma’s als Idols en X Factor deed ik auditie. Elke keer afgewezen. Ik mocht niet eens voor de tv-jury verschijnen. Het allerergste: toen ik het bij Popstars probeerde, kwam ik in de compilatie met gekkies terecht. ‘Deze mensen gingen niet door.’ Ai! Maar goed, nu heb ik een liedje op YouTube met meer dan 2 miljoen views. Dat is het fijne van You­Tube: je bent niet afhankelijk van een paar mensen die het wel of niet in je ziet zitten. Je kunt gewoon beginnen en het publiek bepaalt vervolgens of het ’t leuk vindt of niet.”

Furtjuh

“Die naam is bedacht door mijn broer. Ik was een jonge tiener en wist niet hoe ik mijn poppetje moest noemen als ik ging gamen. Gedachteloos vulde ik die naam ook weer in toen ik – het was de tijd dat ik nog geloofde de nieuwe Justin Bieber te gaan worden – een YouTube­kanaal aanmaakte. Furtjuh betekent niets, nee. Het was in die msn-tijd van een jaar of 15 terug mode om woorden op ‘tjuh’ te laten eindigen.”

“Mijn eerste video die verderging dan het zingen van een liedje, verscheen nu precies acht jaar geleden. Ik studeerde advertising aan de Kunstacademie in Rotterdam en zag dat mijn favoriete Amerikaanse youtuber een boeken­platform promootte. Hé, dacht ik, dit is een nieuwe manier van reclame maken.”

“Als schoolopdracht besloot ik YouTube-reclames te onderzoeken. Als experiment probeerde ik in korte tijd zoveel mogelijk vol­gers te verzamelen. Zonder dat project als dekmantel had ik het misschien aanstellerig gevonden om video’s te gaan maken. Maar toen het onderzoek na een half jaar af was, vond ik het zo leuk dat ik ben doorgegaan.”

Lees verder Het Parool >>