Saskia werd gepest, Ferry was een pestkop: 'Ik lag er toen niet wakker van, nu wel'

De bijlage Leven van NRC stond vorige week in het teken van pesten. Daarin deelde redacteur Saskia van Loenen dat ze vroeger veel gepest werd. Haar verhaal inspireerde Ferry Wieringa om de kant van de pester te laten horen. Van Loenen en Wieringa kwamen naar de studio van NOS Met het Oog op Morgen.

"Toen ik dat voorstelde in de redactievergadering schoot ik vol. Dat vond ik heel gênant. Ik ging hakkelen en kreeg een rood hoofd en tranen sprongen in mijn ogen. Toen herpakte ik me wel weer, maar ik schrok van mijn reactie. Het was duidelijk dat er nog oud zeer zit", vertelt Saskia van Loenen.

"Ik ben niet in elkaar geslagen, maar ik werd altijd door hem nagejouwd en uitgescholden. Hij had altijd een groepje vrienden om hem heen, van die meelopers die lachten", zegt Van Loenen.

'Ik was een makkelijk slachtoffer'

"Ik was een heel vrolijk kind. Met volwassenen kon ik heel goed opschieten, maar onder leeftijdsgenoten en zeker in groepen was ik heel verlegen. Dat werd mede veroorzaakt doordat ik heel snel bloos", zegt Van Loenen.

"Ik kreeg altijd een rood hoofd, dus ik durfde vaak niks te zeggen in de klas. En als je een rood hoofd krijgt en stil bent, dan ben je voor degenen die daarop uit zijn een heel makkelijk slachtoffer. Ze zagen meteen dat ik niet van mij afbijt."

'Pester is vaak zelf onzeker'

"Ik denk dat een pester zelf niet onderop wil liggen, omdat je zelf ook onzeker bent. Dat was in mijn geval zo", zegt Ferry Wieringa.

"Ik heb niet Saskia gepest, maar ik heb wel een meisje als Saskia gepest. Ik probeerde het ook bij anderen. Er was een jongen met rood haar, anders dan het gemiddelde dus, maar hij beet van zich af. Daarvan wist ik meteen: die moet ik met rust laten."

'Het schoolplein was de arena'

"Naar aanleiding hiervan vroeg ik me af waarom het al die tijd door kon gaan. Want we hadden toch wel een goede juf. Maar ja, de klas was wel dertig kinderen groot en het speelde vooral op het schoolplein af", vertelt Wieringa.

"In de klas ging het meestal wel goed, maar het schoolplein was een beetje de arena. Ik stopte pas toen ik wegging van de lagere school en onze wegen scheidden."

'Ik wil sorry zeggen'

"Gek genoeg heb ik daar toen niet wakker van gelegen. Later wel, als volwassen man. Ik zou zeker sorry willen zeggen", zegt Wieringa.

"Het is niet iets wat je van de daken schreeuwt: ik was vroeger een pestkop! Maar ik denk wel, als je zoiets iemand hebt aangedaan en je krijgt de mogelijkheid om als volwassenen er een andere draai aan te geven, dan moet je die kans ook gewoon aangrijpen."

Bron NPO1