Vanaf dag één was duidelijk dat ik daar niet thuishoorde en begon het pesten

O, mensen, wat heb ik een tijd verspild aan onzekerheid toen ik nog jong en mooi was. Youth is wasted on the young, zei de Ierse auteur George Bernard Shaw al. Rond mijn vierde verhuisden we naar een klein dorp en mij was vanaf dag één duidelijk dat ik daar niet thuishoorde. Mijn klasgenoten - en later zou die groep nog veel groter worden, o, de zegeningen van een kleine gemeenschap - zagen dat blijkbaar ook.

En wie boven het maaiveld uitsteekt... afijn, het pesten begon en ging van kwaad tot erger. Van bedreigingen en vernielingen tot fysiek geweld - het hele spectrum kwam voorbij. Het grootste nadeel van het opgroeien in een dorp? Iedereen weet waar je huis staat...

Strijd

De psychologische spelletjes begonnen: ‘Als jij dit-of-dat doet, dan mag je wél bij ons groepje.’ Toegeven was de makkelijkste weg, maar zo zit ik (helaas?) niet in elkaar. Dus gaf ik aan dat ze hun groepje konden steken waar de zon niet schijnt. Waarna mijn leven inderdaad niet makkelijker werd, maar ik mezelf wel recht in de ogen kon blijven kijken.

Effect had het gepest natuurlijk wel. De negatieve aandacht was vooral op mijn ontluikende lichaam gericht. Ik had al vroeg borsten en heupen en dus werd ik ‘dik’ en ‘lelijk’ genoemd. Als ik nu foto’s zie van toen, dan zie ik een prachtige puber met een beugel en een bos krullen die helaas nog niet helemaal onder controle was. Conditioner, olie en krullencrème zouden pas veel later hun intrede in mijn leven doen.

Autonomie

Inmiddels ben ik vele jaren én kilo’s verder. Mijn haar zit fantastisch (al zeg ik het zelf) en mijn lijf draag en kleed ik precies zoals ík het wil. Ja, ik word ouder, maar ik heb weinig rimpels - een van de voordelen van een extra vetlaagje - veel meer zelfvertrouwen en ik trek me nog minder aan van wat anderen vinden.

Ook mijn laatste restje gêne is verdwenen. Dat laatste kreeg wellicht een extra zetje door de overgang. Doordat je lijf dan minder oxytocine aanmaakt (het knuffel- en zorghormoon), word je wat onverschilliger. Nou, dat vakje kan ik afvinken.

Acceptatie

Dat was natuurlijk nog best een proces, die acceptatie. De eerste bevrijding kwam toen ik me realiseerde dat mensen tóch wel zagen dat ik een dikke kont heb, ook al ‘verborg’ ik die onder tunieken en lange shirts.

De tweede openbaring kwam toen ik inzag dat alle personages in mijn leven anders naar me kijken. Naast die ene persoon die vindt dat ik mijn dikke kont beter wél kan verstoppen, staat een ander die me liever in een bikinietje ziet.

Vindt de één mijn rokje te kort, mijn karakter te luid, mijn haar te rood, een ander kan het niet kort, hard of rood genoeg. Je kunt dus nooit iedereen tegelijk blij maken. Maar jezelf wél!

Bikini

Daarom doe ik tegenwoordig zoveel mogelijk waar ik zelf gelukkig van word. Binnen bepaalde maatschappelijke kaders wel, hoor. Ik ga niet in die bikini naar een personeelsfeestje ofzo, maar wel naar het strand (en vaak ook nog zonder die bikini).

Nu heeft het mij wel wat jaren gekost om dit te ontdekken en deze schaamteloosheid te ervaren, dus ik nam me een aantal jaren geleden voor om tegen zoveel mogelijk jonge vrouwen in mijn leven te zeggen: ‘Je bent prachtig, je bent precies wat je moet zijn, leef je leven en geniet ervan, mooier dan dit wordt het niet.’

Zodat die youth niet wasted gaat aan onzekerheden en meningen van mensen die er niet toe doen. Ik wilde dat iemand dat vroeger tegen mij had gezegd. Dus bij dezen: het geldt ook voor jou!

Je las een column van Libelle. Libelle.nl is dé website voor alles wat vrouwen willen weten, van persoonlijke verhalen tot handige lifehacks. Van entertainment tot koninklijk nieuws.

Bron Noveau