Woorden kunnen wél pijn doen! Bron Cosmopolitan

Ik ben een jaar of negen en speel met mijn klas trefbal op het schoolplein. Het gaat er wild aan toe, ik ben bloedje fanatiek en ren over het plein om de bal te ontwijken. Ergens achteraan staat een groepje jongens uit mijn klas, too cool for school, ze doen niet mee aan het spel en geven alleen commentaar. Als ik uitwijk voor de bal en iets te dicht in hun buurt kom kijkt een van hen me vol afschuw aan en sist: "Gadver zeug, kom niet in mijn buurt. Straks worden we nog besmet met jouw gore varkensziekte." De rest van het groepje lacht en maakt knorrende geluiden. 

Het gefluister, de blikken, de scheldpartijen: ik herinner het als de dag van gister. Ik weet nog hoe het voelde om mijn tranen weg te slikken en hoe vaak ik naar de wc liep tijdens pauzes om daar te huilen en mijn gezicht daarna onder de koude kraan te houden. Hoe vaak ik loog dat ik ziek was, om niet geconfronteerd te worden met de pesterijen en het buitensluiten. Mijn toenmalige juf zei een keer, toen ik eindelijk de moed bijeengeraapt had om haar te vertellen over het pesten: 'Woorden doen geen pijn, onthoud dat maar." Ik herhaalde die zin als een mantra in mijn hoofd, maar het hielp niet: ieder scheldwoord, iedere blik, ieder ‘grapje’ voelde als een stomp in mijn maag. Ik voelde me het grootste gedeelte van mijn lagere schoolperiode een sukkel. Er zal wel iets mis zijn met mij dacht ik, het is vast mijn eigen schuld dat ik word gepest.

Veel mensen denken dat pesten bij uitstek op school plaatsvindt, maar wat dacht je van deze scenario’s waar genoeg mensen iedere dag mee te maken krijgen: niet aangenomen worden bij je droombaan omdat je een Niet-Westerse achternaam hebt, uitgescholden worden op een datingapp omdat je dik bent, weggepest worden in een coöperatie werkomgeving omdat je een vrouw bent, bestempeld worden als ‘hoer’ of ‘slet’ wanneer je sexy foto’s van jezelf online plaatst, lastiggevallen worden in de club omdat je met iemand van je eigen geslacht tongt: allemaal voorbeelden van pesten dat vaak uitmondt in discriminatie. 

Uit eigen ervaring weet ik dat pesten heel schadelijk kan zijn. Jarenlang rechtte ik mijn rug, lachte ik de opmerkingen weg, deed alsof ik niet geraakt kon worden. Ik slikte al mijn boosheid en vooral pijn weg. Tot ik er, mede dankzij therapie, achter kwam dat het wegstoppen niet hielp en me zelfs tegenwerkte. Zo heb ik, ruim 17 jaar na het pesten nog steeds een laag zelfbeeld, ik voel me vaak niet waardig en denk dat ik niet goed genoeg presteer. En ondanks langdurige, hechte vriendschappen ben ik soms nog steeds bang dat mensen uit mijn eigen omgeving me stom, lelijk of dom vinden. Die overtuigingen zitten heel diep en gaat gepaard met veel schaamte. 

Pesten is helaas nog steeds een thema waar het weinig over gaat: veel mensen die te maken hebben (gehad) met pesten denken dat het aan henzelf ligt en houden hun mond. Dat komt denk ik ook omdat veel mensen nog lacherig doen over pesten en opmerkingen als stel je niet zo aan/ ach, word je sterk van/ gewoon van je afbijten hoor ik nog regelmatig. Terwijl het bullshit is om iemands pijn te bagatelliseren, te claimen dat woorden niet raken en de verantwoordelijkheid niet bij de pester te leggen. 

Ik hoop dat de toekomstige campagne van Cosmopolitan i.s.m. Stop Pesten Nu! voor nog meer bewustwording zorgt en slachtoffers van (online) pesterijen sterkt in het besef dat het niet aan hen ligt en dat ze niet alleen zijn. Mij heeft het geholpen om uit de schaamte te stappen en me uit te spreken, te erkennen dat het pesten me wel degelijk beschadigd heeft en passende hulp te zoeken. En dat gun ik iedereen.