Nog nooit verteld: ‘Ik ben bijna zestig en wordt wéér gepest omdat ik stotter’

“Afgelopen maandag had ik na een week thuiszitten de moed gevonden om weer naar mijn werk te gaan. ’s Ochtends leek er nog niets aan de hand. Ja, ik werd genegeerd, maar dat is al een hele tijd zo, daar ben ik tegen gehard. Maar er werden geen nare opmerkingen geplaatst en twee collega’s hadden zelfs vriendelijk naar me geknikt.”

Gepest om het stotteren

“In de lunchpauze ging ik even lopen. Terwijl ik op een bankje van het winterzonnetje genoot, durfde ik even te hopen dat ik de dag zonder kleerscheuren zou doorkomen. Maar ik was nog niet binnen of mijn buitenlijn ging over. Iedereen viel stil, alsof het afgesproken was. Terwijl het bloed al naar mijn hoofd steeg nam ik op. En struikelde direct. ‘Goedem-m-middag, m-m-m-m-met Lotte.’ De man aan de andere kant van de lijn reageerde niet op mijn gestotter, hij stelde gewoon zijn vraag. Maar om mij heen hoorde ik gegrinnik. Eén collega deed me na en ze rekte haar ‘m’ zo lang uit dat het op het gemekker van een geit leek. Met tranen in mijn ogen worstelde ik me door het gesprek. Daarna ben ik vertrokken zonder nog iets te zeggen en thuis heb ik me per mail opnieuw ziekgemeld. Ik denk dat ik nooit meer terugga.”

‘Als ik mijn ogen sluiten, hoor ik nog de stemmen van de pesters’

“Ik wil al die vreselijke mensen niet meer onder ogen komen. En dan te bedenken dat ik een aantal van die ‘vreselijke mensen’ al jaren ken en vroeger goed met ze overweg kon. Ik werk al achttien jaar bij dit bedrijf en we hadden altijd een fijn team. Dat ik stotter was nooit een probleem. Zelfs bij vergaderingen stimuleerden mensen me om mijn mening te geven. Dat gaat me niet makkelijk af. Mijn spraakgebrek heeft me mijn leven lang in de weg gestaan om me vrij te uiten. Dat mijn vader geen geduld had met mijn gestotter hielp niet. ‘Zeg gewoon wat je wilt,’ schreeuwde hij als ik bleef hangen en sloeg dan keihard met zijn vlakke hand op de tafel. Natuurlijk had dat alleen maar een averechts effect. Dan kroop ik weg in de armen van mijn moeder, die me wel troostte, maar het helaas niet voor mij opnam. Ook op school was ik een makkelijk doelwit. Als ik mijn ogen sluit, hoor ik nog de stemmen van de pesters in mijn oren.”

Stotteren accepteren

“Pas toen ik uit huis ging, bloeide ik op. Ik stotterde onverminderd, maar ontdekte dat er heus mensen waren die mij de moeite waard vonden. Ik kreeg vriendinnen, vond een lieve man die het geen bal uitmaakte dat ik haperend sprak. Hij zei vaak dat hij mijn gestotter zelfs wel charmant vond. Lief, maar zelf bleef ik het vreselijk vinden. Om die reden heb ik lang getwijfeld over kinderen. Ik wist dat ik de aanleg door kon geven… Het is het allergrootste cadeau van mijn leven dat mijn twee dochters nergens last van hebben. Hoe rap zij praten: geweldig. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik het stotteren ging accepteren. Leuk werd het nooit en de schaamte bleef sluimeren, toch werd het steeds minder belangrijk.

Een nieuwe collega

“Tot het weer voor gepest zorgde op mijn werk. De afgelopen vijf jaar is er flink wat veranderd bij ons op de werkvloer. Het team kromp, er werden strenge targets gesteld en de sfeer werd competitief. Met pijn in mijn hart zag ik mijn leukste collega’s vertrekken omdat ze zich er niet meer thuis voelden. Ook ik wilde het liefst weg, maar zie op mijn leeftijd maar eens een nieuwe baan te vinden. Bovendien is solliciteren niet mijn sterkste punt omdat ik me door het stotteren niet goed weet te presenteren. Dus ik dacht: ‘Ik zing mijn tijd wel uit.’ Want ik vind mijn taken leuk en krijg een mooi salaris voor de drie dagen dat ik er werk.

Maar toen kwam Anja, die ons zou inwerken op een nieuw systeem. Ik merkte meteen dat ze me niet mocht. Waarom, ik zou het echt niet weten. Natuurlijk viel het haar op dat ik stotterde. Ze begon er grapjes over te maken en sprak mijn naam standaard stotterend uit: ‘Lo-lo-lotte.’ Ik weet nog goed dat er de allereerste keer een lange stilte viel. Alsof mijn collega’s er erg van schrokken. Maar de tweede keer begon er iemand te grinniken. En omdat ze allemaal wegliepen met Anja, deden ze al snel met haar mee.”

Niet kwaad bedoeld

“Zij zeggen nog altijd dat het heus niet kwaad was bedoeld. Dat ik het veel te groot maakte door naar mijn baas te stappen. Had ik dat inderdaad maar nooit gedaan: sinds wat zij ‘klikken’ noemden, lig ik helemaal buiten de groep en wat ik ook heb geprobeerd om dat weer goed te maken, het is niet gelukt. En ondertussen gaat het spotten met mijn spraakgebrek onverminderd door, maar nu wat meer verhuld. En ze doen bijna allemaal mee.”

Van vrolijke collega naar angstig muistje

“Van een vrolijke collega ben ik veranderd in een angstig musje dat haar werk plichtmatig doet. En ik ben weer veel meer gaan stotteren: want hoe meer ik daarmee bezig ben, en hoe gespannener ik ben, hoe slechter het gaat. Bij vergaderingen zeg ik al maanden geen woord meer, ik bijt liever op mijn tong dan dat ik over mijn mening struikel. Mijn baas maakt zich zorgen om me, roept me geregeld even bij zich. Hij vindt me zo veranderd en wil weten hoe dat komt. Maar ik durf niets meer te zeggen, bang dat het dan nog erger wordt. Al zal ik hem toch moeten uitleggen waarom ik niet van plan ben ooit nog terug te komen. Ik weet dat hij zal proberen me om te praten – maar ik kan het echt niet meer aan. Hoe is het mogelijk, dat ik vijftig jaar nadat ik op school zat, opnieuw word gepest om het stotteren? En dat het me nog steeds net zo veel pijn doet als toen.”

Bron Margriet